from StoryDragon
Uitgeput van de reis en de kou dwaal ik door het land. Ik ben vastberaden om zo ver mogelijk te komen. Helaas denkt mijn lichaam hier anders over, want het lukt echt niet meer om veel verder vooruit te komen. Doodmoe laat ik mij vallen op het veld en ik val haast direct in slaap...
~
WTF?! Waar ben ik? Ik ben ontvoerd! In paniek schiet ik overeind en het bed uit. Au! Wat doet die vervelende grotwand hier? En waar de fuck zijn mijn kleren eigenlijk gebleven? Ik heb altijd wat aan als ik slaap, maar nu ben ik toch echt spiernaakt...
Hoewel het nog duidelijk geen ochtend is kan ik wel het een en ander zien. Nu ik eens om mij heen kijk zie ik plots de enorme draak die in de grot ligt te slapen en ik moet mijn best doen om er niet in paniek vandoor te gaan. Heeft die draak mij ontvoerd? Wat wil die draak van mij? Ik voel mijn hartslag omhoog gaan en het begint benauwd te worden in de grot terwijl ik nadenk over de reden waarom die draak mij ontvoerd zou kunnen hebben. Waarom is het toch zo benauwd? Met een naar gevoel in mijn buik, alsof er een zware steen in zit, besluit ik even te gaan zitten. Is het misschien toch handig om te vluchten? Maar als ik naakt op de vlucht sla dan maak ik mijzelf ten schande, en dat wil ik ook weer niet. Er verschijnen zwarte vlekken in mijn zicht en het zweet breekt me aan alle kanten uit. Wat is er met me aan de hand? Ik voel me echt beroerd. Straks ga ik nog dood! Mijn zicht wordt steeds slechter en ik kan nog maar nauwelijks iets zien. Ik moet liggen.
Nu ik eenmaal lig begin ik langzaam aan minder duizelig te worden en neemt mijn zicht weer toe. Gelukkig maar, dan is het niet iets permanents. Wel blijf ik zweten en gaat mijn hart nog als een razende tekeer. Misschien is het handig om een ademhalingsoefening te doen om weer tot rust te komen, voorzover dat mogelijk is in deze situatie, en misschien nog te slapen.
~
Als ik weer wakker wordt komt er volop daglicht de grot binnen en is de draak verdwenen. Dit is een uitgelezen kans om op zoek te gaan naar mijn kleren en om op verkenning te gaan! De grot is gigantisch, maar misschien is dat ook wel logisch als er een draak in woont. Gelukkig heb ik zonder al te lang hoeven zoeken mijn kleren gevonden. Ze zijn wel een stuk schoner dan ik mij herinner, alsof iemand ze vannacht gewassen heeft. Ze zijn echter wel droog en ik trek dan ook snel alles aan. Nu ben ik klaar om naar buiten te gaan.
Bij de ingang van de grot aangekomen zie ik dat deze omringd wordt door bomen zover het oog reikt. Een smal pad kronkelt de verte in vanaf de grot. Wie weet komt dit pad wel uit bij een dorp, of bij de rand van het bos! Dat zou wel fijn zijn, want als ik een menselijke nederzetting kan vinden weet ik zeker dat ik veilig ben. Ik moet alleen wel nog iets eten, maar misschien kan ik onderweg iets eetbaars vinden. Of nee, wacht! Volgens mij stond er een geroosterd stuk vlees in de buurt van het bed, misschien heeft de draak dat wel speciaal voor mij daar neergezet. Maar dan weet ik niet of het wel veilig te eten is... Omdat ik toch echt iets moet eten besluit ik toch maar het vlees dat inderdaad naast het bed staat op te eten, in de hoop dat er geen vergif in is gestopt. Het zou overigens wel heel gemeen zijn als die draak ervoor kiest om gif te gebruiken om mij te doden! En onlogisch.
Ik heb het hele stuk vlees op en ik leef zowaar nog! Hoera! Als ik aan het einde van de dag nog steeds in orde ben zal er geen gif in hebben gezeten. Tijd om maar op pad te gaan, voordat de draak terug is.
Ik geniet van de vogels, eekhoorns en andere bosdieren om mij heen terwijl ik over het pad loop. Deze wandeling helpt wel goed om tot rust te komen zeg. Gelukkig is het ook mooi weer. Na een aantal uur gelopen te hebben, tenminste, ik denk dat het een aantal uur is, begin ik mij af te vragen hoe het nu eigenlijk met die draak is. Ik ben nog steeds niet dood neergevallen, dus het vlees zal goed zijn geweest. Ik zou haast denken dat de draak misschien wel aardig zou kunnen zijn. Maar dat is belachelijk, want dan zou de draak mij niet hebben ontvoerd, toch? Of zat er meer achter? Eigenlijk weet ik niet veel over draken en hoe zij leven. Ik heb dan wel veel boeken gelezen, maar boeken over draken heb ik nog nooit kunnen vinden. Op zich niet gek als je bedenkt dat zulke boeken ook verboden zijn. Niet dat ik ze dan niet durf te lezen, maar het maakt het veel moeilijker om ze tegen te komen en ik was er niet vanuit gegaan kennis over draken nodig te hebben, dus heb ik nooit naar zulke boeken gezocht. Wie weet had de draak helemaal geen slechte plannen met mij. Hoe zou die zich nu dan voelen, nu ik ineens weggelopen ben?
Een breder pad van platgestampte droge aarde kruist het bospad dat ik bewandel en plots moet ik kiezen welke kant ik op zal gaan. Blijf ik rechtdoor lopen of ga ik het andere pad volgen? Plots word ik opgeschrikt door een stem.
“Flikker toch eens op jij idioot! Of ben je soms de weg naar het Tehuis kwijt?”
Een ruiter rijdt in volle vaart voorbij terwijl hij mij met een haatvolle blik aankijkt. Hoe kon ik vergeten dat mensen mij zo lijken te verafschuwen om wie ik ben? Alleen maar omdat ik anders ben dan de meesten wordt ik gehaat en werd ik verbannen uit mijn woonplaats en de omringende dorpen. Verbitterd kijk ik de ruiter na die steeds kleiner wordt in de verte. Misschien dat het toch beter was bij de draak dan bij mensen die een hekel hebben aan hoe ik ben. Dat ik in een groep met andere mensen zoals ik zat heeft immers niet kunnen voorkomen dat ik verbannen werd en zonder hulp buiten de stad werd gezet. Waarom zou ik dan nu nog denken dat het mogelijk is om vredig te leven met mensen? Nee, een stad of dorp is geen optie.
Vastberaden mij niet nogmaals tussen de mensen te begeven maak ik rechtsomkeert. Inmiddels is echter wel al het grootste deel van de dag voorbij, dus waarschijnlijk zal ik ergens in het bos moeten gaan slapen, maar wie weet word ik dan wéér ontvoerd... Dat wil ik niet, dus ik doe maar mijn best om zo snel mogelijk te lopen.
Zo in het donker is het veel lastiger om te zien waar het pad loopt, misschien moet ik toch maar gaan slapen. Ik heb echter behoefte aan gezelschap. Ik wil helemaal niet in mijn eentje in dit donkere bos slapen. Laat ik dan toch nog maar een stukje doorlopen.Gaat het nog lang duren? Ik begin het zat te worden.
Eindelijk ben ik terug bij de grot. Niet dat ik daar veel van kan zien, want het is ondertussen diep in de nacht en er is nieuwe maan. Ik kan nog net onderscheiden dat er minder bomen staan en dat er iets boven de grond uitsteeks alsof het een grot is. Voorzichtig loop ik naar de grot toe en ik stap zo stil als ik kan naar binnen. De draak ligt al te slapen en ik moet uitkijken waar ik loop om die niet per ongeluk wakker te maken. Heel voorzichtig stap ik over de staart heen en sluip ik naar het bed toe dat er nog steeds staat. Eenmaal bij het bed aangekomen ga ik onder de dekens liggen en val ik na enkele minuten in een diepe slaap.
~
Bij het ochtendgloren ontwaak ik en deze keer schrik ik niet. Ik ben nu immers zelf hier gaan slapen! Ik kijk om mij heen en zie dat de draak nog vredig ligt te slapen. Wat zal die raar opkijken als ik ineens voor diens neus sta! Misschien kan ik iets voor de draak regelen als verassing? Terwijl ik nog over die vraag aan het nadenken ben klinkt er ineens een heleboel geluid naast mij. De draak spreidt diens vleugels en rekt zich onder luide drakerige geluiden uit. Waarom heb ik niets om mijn handen mee bezig te houden? Oh wacht! Ik kan die drakenarmband gebruiken om mee te frummelen, die bestaat immers uit allemaal losse schakels! Terwijl de draak zich aan het uitrekken is raap ik al mijn moed bijeen. “Goedemorgen, draak! Sorry dat ik gisteren zo plots wegliep.”
“Huh, oh! Je bent weer terug! Wat leuk! Wat fijn!” De draak is duidelijk aangenaam verrast.
“Ja, ik werd eraan herinnerd dat mijn medemensen vaak zo gemeen zijn en toen vond ik het toch beter om in het gezelschap van een draak te verkeren dan weer tussen al die mensen te moeten leven,” vat ik mijn reden om terug te keren samen. “Ik was dan wel eerst gevlucht, maar achteraf bezien was het hier toch beter met een draak die eigenlijk om mij leek te geven? En als dank had ik die draak verlaten! Daar voelde ik mij toen ook nog eens rot over. Dus toen was de keuze snel gemaakt.”
“Ach,” bromt de draak, “de meeste mensen die ik uit de kou red gaan zo snel mogelijk weer weg. Ik ben er ondertussen aan gewend geraakt dat mensen bang zijn voor mij en dat ze vluchten zonder dat daar een reden toe is. Het doet me wel echt heel veel dat jij bent teruggekeerd. Bedankt.”
“Hoe leven draken normaal gesproken eigenlijk? Ik besefte gisteren dat ik niet zo veel weet over draken.”
“Tja...” begon de draak, “de meeste van ons leven in groepen, maar ik ben een buitenbeentje en werd steeds getreiterd door andere draken. Er waren wel ook draken die voor mij opkamen, maar op een dag werd ik het onophoudelijke gepest zat en toen ben ik in afzondering gaan leven hier in deze grot. Normaal gesproken doen draken heel veel met elkaar, ze jagen en eten samen, ze waken over elkaar... Maar als je als draak te afwijkende meningen en ideeën hebt dan wordt dat helaas niet geaccepteerd, heb ik op de harde manier geleerd.”
Oh, waarom moet ik toch zo snel huilen als ik zulke verhalen hoor? “Dat klinkt akelig herkenbaar,” zeg ik terwijl mijn zicht vertroebelt, “hoewel ik niet per se steeds getreiterd werd zijn er maar al te veel mensen die vinden dat ik een slecht iemand ben en die dat ook uiten...”
“Ik geloof dat we inderdaad allebei in hetzelfde schuitje zitten,” reageert de draak.
Plotsklaps bedenk ik dat we ons nog helemaal niet aan elkaar hebben voorgesteld. “Ik ben trouwens Sam (hij/hem).”
“Ohja,” bromt de draak, “dat waren we helemaal vergeten! Ik ben Drakulus (hij/hem). Wat fijn dat je ook je persoonlijk voornaamwoorden erbij noemt, dat werd binnen mijn groep als iets heel raars gezien.”
Ik vertel hem dat ik dat fenomeen herken. Ook bij mij keken mensen vaak raar op als ik voornaamwoorden noemde bij het voorstellen. Dat was ook een van de redenen dat ik verbannen werd, omdat ik ook bij officiële gelegenheiden mijn voornaamworden vermeldde. Ik wilde het normaliseren, maar dat werd niet geaccepteerd.
“Was alleen dat de reden dat ze je hebben verbannen?” vraagt Drakulus verbaasd.
“Nee, de hoofdreden was omdat ik als man op mannen val. Dat vinden ze niet goed. Terwijl het hartstikke normaal is!”
“Bij mij dachten ze er helaas ook zo over,” vertelt de draak.
Nu ik weet dat Drakulus net als ik gay is moet ik ineens weer denken aan het feit dat ik gisteren naakt ontwaakte. Had dat iets met elkaar te maken?
“Niet per se,” zegt Drakulus als ik ernaar vraag, “je moest gewassen worden. En je kleren ook.”
Heeft hij mij gewassen? Maar daar heb ik helemaal niets van gemerkt!
“Je sliep ook wel heel diep. En lang.”
“Je weet toch hopelijk wel hoe belangrijk toestemming is?” vraag ik hem, “de volgende keer dat je zoiets doet moet je echt eerst om toestemming vragen.”
“Hmmm. Ja, eigenlijk klopt dat misschien wel,” bromt Drakulus, “maar dat gaat zo lastig als iemand zo diep slaapt en er vervolgens waarschijnlijk weer vandoor gaat.”
Hierop zeg ik dat het ook niet noodzakelijk is om iemand te wassen en dat dat dus prima kan wachten.
Na afloop van dat gesprek is het hoog tijd geworden om te ontbijten. Drakulus gaat op jacht naar voedsel en terwijl ik op zijn terugkeer wacht begint zich een plan te vormen in mijn hoofd. Ja, dat lijkt me een prima plan. Dat moet ik straks maar eens bespreken met hem!
Wat ziet het er toch eigenlijk prachtig uit om zo'n draak in de lucht te zien vliegen. Met een dier in zijn klauwen komt Drakulus aangevlogen. Even later zitten we bij de ingang van de grot te eten. Drakulus heeft voor mij een stuk vlees gebraden met zijn machtige vuur en de rest eet hij zelf rauw. Het ziet er niet echt bepaald prettig uit, maar toch wil ik bij de draak blijven zitten.
“Zeg Drakulus,” zeg ik, “wat vind je van het idee om hier een veilige plek te creëren waar iedereen die gay is zonder gevaar zichzelf kan zijn?”
“Oh,” klinkt zijn antwoord, “dat is een geweldig plan! Laten we het direct uitvoeren!”
Toch moeten we eerst een plan van aanpak hebben voordat we daadwerkelijk iets kunnen beginnen. Na een tijdje nagedacht te hebben staat er een daadwerkelijk plan klaar om uitgevoerd te worden. Ik besluit echter tot morgen te wachten voor ik mensen ga benaderen. Eerst nog een dag in rust doorbrengen met Drakulus.
~
Wat is het toch heerlijk om zo dicht tegen een draak aan te kunnen slapen. Met een tevreden gevoel word ik wakker.
Nadat we ontbeten hebben geef ik Drakulus nog een knuffel. Eerst had ik niet gedacht dat het mogelijk was om een draak fatsoenlijk te knuffelen, maar sinds gisteren weet ik dat het wel degelijk kan. Terwijl Drakulus op zoek gaat naar een geschikte plek om een klein dorpje te beginnen, trek ik naar de stad om iedereen die gay is te vertellen dat ik samen met een draak die ook gay is een veilige plek wil maken.
Niet iedereen reageert even enthausiast. Sommige mensen reageren argwanend. Zo ook de zwartharige man die ik nu aanspreek. “Is die draak wel te vertrouwen?” vraagt hij, “ik wil niet ineens in drakenlunch veranderen. Nee dankje!”
“Waarom zou die draak met een mens samenwerken als hij vervolgens mensen gaat eten?” mengt een opvallend lang persoon zich in het gesprek. “Dat is helemaal niet logisch! En ik ga er ook niet vanuit dat iemand die hier durft te komen met een wezen in zee gaat dat mensen eet.”
“Maar wat levert het voor die draak anders op?” vraagt weer iemand anders, met een lange baard.
“Misschien wil die draak het wel met mensen doen!” roept nog iemand erdoorheen. “Kan dat eigenlijk wel?”
Nu zijn plots alle blikken op mij gericht. Shit. Wat moet ik met deze vraag? Waarom heb ik mij er niet op voorbereid dat deze vraag gesteld zou kunnen worden? Ik begin te blozen en kom moeilijk uit mijn woorden.
“Uhm.. eh... tja... eh... Ja... dat is mogelijk.”
Het liefst zou ik nu direct verdwijnen, maar helaas heb ik een taak te volbrengen. Oh, wat zou het toch fijn zijn om nu op te kunnen lossen in het niets.
“Oké, dan weten we dat,” zegt een van de aanwezigen nuchter. “Als ik dit zo hoor denk ik niet dat die draak plannen heeft om ons op te eten.”
“Hoezo?” vraagt de man met het zwarte haar, “misschien eet die draak mensen wel op nadat je-weet-wel!”
“Dan gaat de draak wel heel snel door zijn gezelschap heen, denk je ook niet?” reageert de bebaarde man.
Nog steeds niet blij met de wending die het gesprek genomen heeft besluit ik om weer terug te komen op de hoofdzaken.
“Maar goed,” zeg ik, “wat de draak allemaal doet is nu niet relevant, behalve dan dat hij ons kan en zal beschermen. Hij is op dit moment aan het zoeken naar een geschikte plek om een nederzetting te beginnen. Wie wil kan meekomen. Over anderhalf uur vertrek ik vanaf de zuidelijke stadspoort, wie mee wil moet daar dan klaar staan om mee te gaan.”
Dit gezegd hebbende loop ik naar de deur en ga ik op zoek naar de volgende gay club in de stad.
Anderhalf uur later staat er een verspreid rond de zuidelijke stadspoort een redelijke groep mensen op mij te wachten. Samen beginnen we aan de reis naar de grot van Drakulus. Het duurt echter veel langer om er te komen dan als ik in mijn eentje ga, en het is dan ook nodig om zo halverwege te stoppen voor de nacht. Toen de dag ten einde kwam gingen we slapen.
~
Des ochtends werden we wakker en gingen we weer verder met de reis naar Drakulus' grot. Veel mensen klaagden dat ze het te lang lopen vonden. Ze waren niet gewend om zulke lange stukken te lopen.
“Duurt het nog lang?” klaagt iemand.
“Nee,” zeg ik, “we zijn er bijna!”
En inderdaad, minder dan een uur later zijn we bij de grot aangekomen. Drakulus is echter nergens te bekennen. Dan zullen we op hem moeten wachten. Zou hij al een geschikte plek gevonden hebben? We wachten geduldig tot Drakulus terugkeert terwijl we ondertussen allemaal wat meer over onszelf vertellen zodat we elkaar beter leren kennen. Geen van ons blijkt heel goed te zijn in het vinden van voedsel in het wild, dus helaas kunnen we ook nog niet eten. En dat terwijl ik zo ondertussen toch wel honger heb gekregen...
Het is al laat in de avond als Drakulus eindelijk aan de hemel verschijnt. Zodra hij op de grond staat ren ik op hem af om hem te omhelzen. Ik ken hem nog niet eens lang, maar ik heb hem gemist. Het is fijn om hem weer te zien.
“Heb je een geschikte locatie gevonden?”
“Ik denk het wel,” is het twijfelende antwoord.
“Mooi! Dan kan je ons dat morgen misschien laten zien!” zeg ik enthausiast. “We moeten wel nog eten. Jij ook?”
“Ja, ik moet ook nog eten,” zegt Drakulus, “hebben jullie zelf jaagkunsten of moet ik voor jullie jagen?”
“Het zou fijn zijn als jij dat zou kunnen doen, want wij weten geen van allen hoe we het zouden moeten aanpakken,” reageer ik.
Hierop gaat Drakulus op jacht en even later zitten we allemaal gezellig te eten. Als het tijd is om te slapen kruip ik dicht tegen Drakulus aan. Sommige mensen volgen, nadat de draak nadrukkelijk heeft gezegd dat het echt geen enkel probleem is, mijn voorbeeld. Andere mensen gaan op een aantal meter afstand van Drakulus vandaan liggen, of zoeken een plek in de grot om zo ver mogelijk bij hem vandaan te slapen. Het is duidelijk dat nog niet iedereen evenveel vertrouwen heeft in Drakulus. Hopelijk komt dat vertrouwen er snel.
~
Nu er zoveel mensen om Drakulus heen liggen moet hij 's ochtends goed opletten dat hij niet per ongeluk tegen iemand aan stoot. Als eenmaal iedereen wakker is geworden en we hebben ontbeten neemt Drakulus een paar van ons mee naar de plek die hij gevonden heeft. Het uitzicht vanuit zo hoog in de lucht is schitterend. Ik kan zo ontzettend ver kijken en het vliegen voelt heerlijk. De plek waar Drakulus ons naartoe brengt is een grote open plek midden in een dichtbegroeid bos. In de verste verte is er geen enkele menselijke nederzetting te bekennen en er zijn ook geen paden te vinden die naar de open plek leiden. Nadat hij ons heeft afgezet gaat Drakulus terug naar zijn grot om de volgende groep mensen op te halen en even later staan we met zijn allen op de open plek.
We zijn het er direct mee eens dat dit een geweldige plek is om onze nederzetting te bouwen. We lopen nog een kort rondje door het woud en plots vinden we een hele mooie grot voor Drakulus. Bijna net zo groot als zijn huidige grot! De locatie was al geschikt, maar deze vondst maakt dat het echt de perfecte plek is.
We besluiten om eerst nog een dag uit te rusten en Drakulus alvast de kans te geven om al zijn spullen te verplaatsen naar de nieuwe grot. Morgen gaan we beginnen met het bouwen van een nederzetting! Heeft er eigenlijk wel iemand aan gedacht om gereedschap mee te nemen?
Aangezien we natuurlijk het belangrijkste, gereedschap, vergeten zijn, moet ik met een aantal andere mensen terug naar een stad om voldoende gereedschap te halen. Gelukkig kan Drakulus ons in de buurt afzetten zodat we minder ver hoeven te lopen. Nadat we een tiental zagen, bijlen, hamers en ander gereedschap hebben gekocht lopen we terug naar Drakulus' oude grot waar hij al op ons staat te wachten om ons mee terug naar de open plek te nemen waar we zullen gaan bouwen.
~
Dagenlang werken we ons allemaal in het zweet om een dorpje te bouwen. Hoewel slechts één van ons ooit eerder huizen heeft gebouwd lopen we tegen relatief weinig problemen aan. We weten goed samen te werken en al vrij snel hebben we het eerste huis staan. Zelfs Drakulus helpt mee, door bijvoorbeeld bomen uit de grond te trekken en constructies te testen op stevigheid. Ook kan hij boomstammen die veel te lang zijn in tweeën breken en weet hij ons elke dag van vlees te voorzien. We mogen van geluk spreken dat we geen vegetariërs onder ons hebben, want anders zou het nog lastig worden om iedereen van voedsel te voorzien, aangezien we geen van allen goed zijn in het herkennen van wat wel en niet eetbaar is.
Een maand vol zware werkzaamheden volgt waarin we allemaal veel leren over het bouwen van een dorp en waarin we allemaal dichter naar elkaar toe groeien. Het duurt niet lang eer er een vaste taakverdeling is die goed werkt en we komen tot de ontdekking dat ook draken ontzettend kunnen zweten. Met vereende krachten zetten we in relatief weinig tijd een heel dorp neer.
Zodra we genoeg huizen hebben neergezet om iedereen die er nu is te huisvesten nemen we een weekje rust zodat iedereen zijn huis kan inrichten. Hierbij biedt Drakulus regelmatig een lift aan naar de steden zodat we ook interieur aan kunnen schaffen. Zelf heb ik geen huis. Ik vind het veel gezelliger en leuker om bij Drakulus in zijn grot te wonen en we besluiten om de grot om te toveren tot een huis geschikt voor ons beiden. Het eindresultaat is prachtig.
Nu iedereen zijn huis heeft kunnen inrichten gaan we nogmaals flink aan de slag om huizen bij te bouwen voor als er nog meer mensen komen. We willen namelijk openstaan voor nieuwkomers en dan moeten er wel genoeg huizen zijn! Ook bouwen we nog een grote feesthal waar zelfs Drakulus in past. Alweer heeft iedereen een geweldige tijd, ondanks al het harde werken. Als we eindelijk klaar zijn met het bouwen van het dorp is het tijd om de feesthal in gebruik te nemen en te feesten!
Drakulus brengt een paar van ons naar de stad zodat we alles kunnen halen wat er nodig is om een goed feestje te houden.
De volgende dag vieren we dat we met elkaar een heel dorp hebben opgezet en er is volop vreugde. Terwijl ik tevreden tegen Drakulus leun zie ik dat sommige mensen aan het dansen zijn, andere mensen luid aan het praten zijn en dat weer andere mensen donkere hoekjes opzoeken. Ik ben blij met het resultaat. Een veilige plek waar we onszelf kunnen zijn. Zelfs Drakulus. En als iemand ons hier aanvalt, dan zal Drakulus ons beschermen. Wie weet in de toekomst wel samen met andere gay draken...
Het is diep in de nacht als het feest ten einde is en samen met Drakulus loop ik naar huis. Ik besef nu pas hoeveel dit voelt als thuis. Ik heb mij nog ooit eerder ergens zo thuis gevoeld als hier. Drakulus en ik gaan naar bed en ik val die nacht tevreden en zielsgelukkig in slaap.
~~~
Er is ondertussen een jaar verstreken sinds we het dorp hebben gebouwd en in dat jaar hebben veel queer mensen de weg naar ons dorp gevonden. Het is nu niet meer alleen een veilige plek voor gay mensen, het is een veilige plek voor allerlei verschillende queer mensen en draken. Ik had het niet verwacht, maar we hebben nu zelfs meerdere draken in het dorp wonen! En waar we in het begin nog met regelmaat op een neer moesten naar een stad zijn we ondertussen volledig zelfvoorzienend. Het leven in het dorp is vredig en iedereen kan goed met elkaar overweg. We zijn wel een paar keer bedreigd, maar gelukkig hield Drakulus ons veilig. Zodra er ook andere draken waren deed Drakulus dat samen met die andere draken. Sommige mensen zijn bij elkaar gaan wonen. Ik woon zelf nog steeds in de het grothuis van Drakulus, maar dat doe ik nu samen met nog iemand. We hebben al een aantal huizen bij moeten bouwen, vooral voor de draken, maar dat ging net zo goed als het bouwen van de vorige huizen.
Ik ben zeer tevreden over het resultaat. Een vredig queer dorp waar iedereen zichzelf kan zijn. En mensen weten de weg naar het dorp te vinden. Het is een lange tocht om vanuit de dichtstbijzijnde stad hier te komen, maar toch maken mensen de reis. Iedereen die queer is ontvangen we met open armen. Iedereen met slechte bedoelingen wordt echter keihard geweerd.
Vandaag gaan we beginnen aan het bouwen van een stadsmuur, zodat we nog beter beschermd zijn als er op een dag een leger voor onze neus staat. Ja, ik ben zeer tevreden met wat ik heb bereikt.